دیسپلازی پیشرونده هیپ ( Developmental Dysplasia of the Hip ) که به طور اختصار به آن DDH گفته می شود، در بین شیرخواران و کودکان کم سن و سال شایع است. شروع این بیماری از دوران جنینی و یا در طی سال اول زندگی است و ممکن است در هنگام تولد قابل تشخیص نباشد .
در این بیماری ارتباط طبیعی بین سر استخوان ران و حفره لگنی (استابولوم) وجودندارد و ممکن است یک و یا هر دو مفصل ران را درگیر کند. در موارد خفیف که دیسپلازیهیپ بی ثبات نامیده می شود، سر استخوان ران در درون مفصل قرار دارد اما به راحتی ازمفصل در آمده و دچار دررفتگی می شود. در بیشتر موارد هیپ یا به صورت کامل یا جزئیدچار دررفتگی شده که دررفتگی جزئی (ناکامل) را نیمه دررفتگی می نامند.
محل اتصال مفصلی سر استخوان ران (فمور) با لگن را مفصل هیپ گویند. این مفصل ازدو بخش تشکیل شده، انتهای بالایی فمور که شبیه یک گوی است درون سوکتی (بخش حفرهمانند) در لگن به نام استابولوم قرار می گیرد. این مفصل گوی و کاسه ای به ما اجازهمی دهد تا پای خود را در جهات مختلفی در ارتباط با بدن حرکت دهیم. تماس و فشارمتناسب بین سطوح این دو بخش باعث رشد طبیعی مفصل هیپ می شود.
بیشترین بخش استابولوم در هنگام تولد غضروفی است. قرار داشتن سر فمور دروناستابولوم به تشکیل مفصل در هنگام رشد کمک می کند که در DDH تماس عادی بین سر فمورو استابولوم مختل می شود.
وضعیت غیرطبیعی سر فمور می تواند باعث دیسپلازی (رشد نا بهنجار) هیپ شود. بعضیاوقات استابولوم خیلی کم عمق یا دارای زاویه و شیبی است که قادر به حفظ سر فمور درجای خود نیست. اگر مشکل در همان مراحل اولیه مشخص و درمان نشود، بافت نرم اطراف هیپحالت ارتجاعی پیدا کرده و خونرسانی مختل می شود. مواردی نیز دیده شده که در آن سراستخوان ران به صورت کاذب در مکانی غیر از مکان اصلی خود در لگن مفصل شده است (مفصلکاذب هیپ). بدون وجود لیگامان ها، بافت نرم و کپسول مفصلی، سر استخوان ران در مکانمفصل کاذب باقی نمی ماند و این مفصل غیرواقعی حتی ممکن است مشکلات بیشتری به وجودآورد.
بروز DDH به عوامل مختلفی بستگی دارد که از این میان می توان به شلی و سستیلیگامان های اطراف مفصل هیپ اشاره کرد که ممکن است ارثی باشد یا وضعیت شیرخوار درهنگام رشد درون رحم مادر یا بعد از تولد علت آن باشد. به عنوان مثال در زمانی کهنوزاد به صورت بریچ در شکم مادر قرار دارد، حرکات مفصل ران محدود می شوند، همچنینباعث می شود که هیپ ها خم شوند، زانوها راست و پاها در کنار هم قرار گیرند. اینوضعیت باعث اعمال استرس های غیرطبیعی به مفصل شده از رشد طبیعی آن جلوگیری می کند.
وضعیت هیپ و حفظ آزادی حرکت هیپ طی ماه اول بعد از تولد بسیار با اهمیت است چراکه در این زمان هیپ رشد خود را ادامه داده حفره مفصل ران عمیق شده سر ران بهتر و دروضعیت با ثبات تری در درون آن جای می گیرد. همچنین در نوزادانی که به گونه ای حملمی شوند که مفاصل ران در حالت خمیده و باز قرار می گیرند (وضعیت نشستن موتورسوارانو اسب سواران) احتمال بروز این بیماری کاهش می یابد.
در بعضی مناطق که هنوز به صورت سنتی شیرخوار قنداق می شود احتمال بروز اینبیماری به علت قرار گرفتن وضعیت پاها به صورت کشیده و در کنار هم افزایش می یابد. DDH در کودکان چینی، کره ای، افریقایی و امریکایی به دلایل رفتارهای سنتی آنها ازقبیل قنداق کردن و نوع حمل افزایش نشان داده است.
شیوع DDH در دختران بیشتر از پسران است که ممکن است به دلایل هورمونی باشد. بررسی نشان داده اند که هورمون های استروژن و رلاکسین رحم باعث سستی و شلی لیگامانها می شوند. همچنین در این بیمای احتمال درگیری پای چپ بیشتر از پای راست است کهاحتمالا به دلیل وضعیت نوزاد قبل از تولد است. در بیشتر مواقع وضعیت جنین در رحمطوری است که هیپ سمت چپ نزدیک ستون فقرات مادر قرار گرفته و در نتیجه حرکات آن سمتمحدود می شود. در کودکان با ناتوانی های پیشرونده که نمی توانند به طور طبیعی حرکتکنند، بایستند یا راه روند خطر ابتلا به DDH بیشتر است.
