تقویت هوش هیجانی

وارد مغازه لباس‌فروشی می‌شوید. از لباسی خوش‌تان آمده؛ اما فروشنده با چرب‌زبانی لباس دیگری را که قیمت بالاتری دارد و شما هم می‌دانید ارزش واقعی‌اش آن نیست، به شما می‌فروشد. احساس می‌کنید در رودربایستی قرار گرفته‌اید؛ اما واقعیت این است که شما هوش هیجانی کنترل‌شده‌ای ندارید و به همین علت در بسیاری مواقع تصمیم‌های آنی و بدون فکر می‌گیرید که نتیجه‌اش گاه پشیمانی و گاه عدم موفقیت شما در امور مختلف زندگی است. اینجاست که تقویت و پرورش هوش هیجانی خود را نشان می‌دهد و شما درمی‌یابید مهارت کنترل خویشتن و احساسات چقدر در پیشرفت شما می‌تواند نقش داشته باشد. اگر درباره این مهارت چیزی نمی‌دانید یا اطلاعات کمی دارید،به ادامه مطلب مراجع کنید.

هوش هیجانی؛ کنترل خویشتن

نتیجه تحقیقات گسترده دانشمندان به آنجا رسید که متوجه شدند تنها آی‌کیو یا همان هوش بهر نیست که ضامن موفقیت افراد می‌شود؛ بلکه وجود توانایی و مهارتی به نام آی‌کیو یا همان هوش هیجانی است که در موفقیت افراد نقش ویژه‌ای دارد. هوش هیجانی به ما کمک می‌کند تا در کنترل احساسات موفق‌تر عمل کنیم و خوشتن‌داری‌مان را افزایش بدهیم. با وجود این هوش در موقعیت‌های حساس مختلف خود را نمی‌بازیم، از شکست ناامید و هراسان نمی‌شویم و ناملایمات زندگی را می‌پذیریم. اگر نگاه کنید، افراد باهوش زیادی هستند که اگر مثلاً در مدرسه نمره‌شان به جای 20، 19 می‌شد ناراحت، عصبی و غمگین می‌شدند و حتی از کوره در می‌رفتند. حتی تعدادی از باهوش‌ها که نمرات عالی می‌گرفتند، دچار اضطراب‌های بالا هم بودند. این مسائل برعکس آن چیزی است که به عنوان احساس رضایت از خود و زندگی می‌شناسیم.

پیدا شدن خلأ خوشبختی

تا چند سال پیش بر این عقیده بودند که این هوش بهر است که ضامن و باعث پیشرفت و موفقیت افراد می‌شود. در واقعیت می‌گفتند افرادی که آی‌کیوی بالایی دارند و در اموری مانند آموزش‌های تحصیلی یا سایر موارد درجات و نمره‌های بالا می‌گیرند، موفق هستند. برای مثال، می‌گفتند اگر می‌خواهی در آینده احساس خوشبختی داشته باشی باید شغل خوبی پیدا کنی و برای آن باید خوب درس بخوانی و نمره‌های عالی بگیری. اما بعد از سال‌ها تحقیقات متوجه شدند، افرادی هستند که اگرچه جایگاه شغلی و اجتماعی خوبی دارند، اما احساس رضایت، موفقیت و خوشبختی ندارند. حتی نمونه‌هایی را دیدند که به‌رغم رسیدن به جایگاه مطلوب شغلی، مهارت پول درآوردن را ندارند. به همین علت محققان دنبال یافتن علت این خلأها در این افراد شدند.

آگاهی از خود

اولین مسئله‌ای که می‌تواند به تقویت هوش هیجانی کمک کند، آگاهی از خود است؛ این که فرد دقیقاً خود، نگرش‌ها و احساساتش را بشناسد. اگر فرد بداند در موقعیت‌های مختلف چه احساسی دارد، قطعاً سعی می‌کند خود را به شکل مناسبی کنترل کند. در این حالت فرد با مدیریت برخورد و احساساتش به حدی از تمرکز می‌رسد که تصمیم می‌گیرد چه کاری انجام دهد که نتیجه بهتری داشته باشد. در یک تعریف ساده و کلی هوش هیجانی فرد را به خود‌آگاهی احساسی می‌رساند که طی آن می‌تواند در مرحله‌ای از آرامش ذهنی، شرایط را مدیریت و مسئله‌ای را که برایش پیش آمده است، حل کند.

ایستادگی به جای فرار

افراد در شرایط مختلف زندگی واکنش‌های متفاوتی از خود نشان می‌دهند. افرادی که هوش هیجانی بالایی دارند، در مقابل مشکلات می‌ایستند. اهل فرار نیستند و شرایط را می‌پذیرند. این افراد به خودشان می‌گویند این مشکل برای من پیش آمده و با وجودی که ترس دارند، اما برای حل آن اقدام می‌کنند و جا نمی‌زنند. آنها برای حل آن راه‌های مختلف را امتحان می‌کنند تا به نتیجه مناسب برسند. فکر این افراد با مدیریت اضطراب باز می‌شود. به همین علت می‌توانند به چندین راه‌حل فکر کنند. این افراد می‌توانند به راحتی با ترس‌هایشان روبه‌رو شوند. حال وقتی مقایسه می‌کنیم، متوجه می‌شویم چنین افرادی نسبت به آنها که تنها هوش بهر بالایی دارند، احساس رضایت بیشتری از خود دارند و به همین تناسب زندگی رضایتمندانه‌تر، موفقیت‌آمیزتر و شادمانه‌تری دارند.

توانایی حل مسئله

شاید بهتر باشد این موضوع را با مثالی که برای همه ما آشناست، روشن کنیم. فرض کنید مسئله‌ای روی تخته نوشته شده و از شما می‌خواهند آن را حل کنید. شما با یک مرور اولیه متوجه پیچیدگی آن می‌شوید. از طرفی می‌دانید که یک نفر هم ایستاده و بر کار شما نظارت دارد که چطور آن را حل می‌کنید. این کار شما را سخت‌تر می‌کند. در این لحظه یک‌باره احساس‌های مختلفی به سمت شما می‌‌آید که عموماً منفی است؛ مانند این که اگر نتوانم حل کنم چه می‌شود، چرا این مسئله سخت است، اگر خراب کنم چه اتفاقی می‌افتد و… شما ممکن است آدم بسیار باهوشی باشید؛ اما در این شرایط به‌اصطلاح هول می‌شوید و مدام می‌گویید چقدر زشت است که با این هوش نمی‌توانم این مسئله را حل کنم. در این حالت، اگر تنها هوش بهر داشته باشید ممکن است در نهایت بگویید که من در این شرایط نمی‌توانم مسئله را حل کنم و باید آن را در یک جای خلوت حل کنم. ممکن است خیلی‌ها باور نکنند که شما توانایی حل این مسئله را دارید و احساس کنند بهانه می‌آورید. در نتیجه ممکن است شما از خودتان ناامید شوید و این احساس بدی از سرخوردگی و عدم اعتماد به نفس را به دنبال می‌آورد. اما اگر هوشی معمولی دارید، اما هوش هیجانی خوبی دارید؛ با دیدن پیچیدگی مسئله و شرایطی که وجود دارد، همان افکار به سمت شما می‌آید. ولی در این حالت می‌دانید که به علت دشواری مسئله و قضاوت فرد ناظر، اضطراب‌تان در حال افزایش است. همین خودآگاهی از افزایش اضطراب کمک می‌کند نیمی از این حالت پرتنش در شما کم بشود و سعی در مدیریت شرایط خواهید داشت. وقتی این هیجانات کنترل بشوند، سطحی از آرامش به وجود می‌آید که شما طی آن می‌گویید: «خب، حالا باید هر طور شده این مسئله را حل کنم». مسئله را باز می‌خوانید و ضمن کنترل احساسات‌تان سعی می‌کنید کارتان را به نحو احسن انجام دهید. با همین مثال متوجه می‌شویم فردی که هوش هیجانی بالایی دارد، در شرایط مختلف زندگی خودش را نمی‌بازد.
عامل پرورشی مهمی به نام محیط

در پرورش هوش هیجانی، محیط نقش بسیار مهمی ایفا می‌کند. برای مثال، اگر بچه‌ای با هوش هیجانی بالایی متولد شود، اما در محیط مناسبی بزرگ نشود، هوش هیجانی‌اش به مرور افت می‌کند. این محیط می‌تواند خانواده، مدرسه و اجتماع اطراف وی باشد که مثلاً او را از یک فرد سازگار به فردی ناسازگار بدل کند. از آن سو، بچه‌ای با هوش هیجانی متوسطی متولد می‌شود که با قرار گرفتن در شرایط مناسب آن را پرورش و رشد می‌دهد.

چگونه هوش هیجانی را پرورش بدهیم؟

هوش هیجانی را نمی‌توان به تنهایی پرورش داد. برای رشد این توانایی باید نزد متخصصان این زمینه رفت تا این مهارت را به فرد آموزش بدهند. دقیقاً مانند بسیاری از مهارت‌های زندگی است و مراکزی وجود دارند که در مقاطع مختلف سنی اقدام به آموزش و پرورش هوش هیجانی می‌کنند. هر چه آموزش گروهی‌تر باشد، نتایج بهتری به دست می‌آید.

هم‌پوشانی با بیماری‌ها

هوش هیجانی چیزی است که در وجود همه ما هست و ما باید توانایی استفاده از آن را پیدا کنیم. مثلاً مانند هوش ریاضی که تا کسی به ما یاد ندهد چطور حساب و کتاب کنیم، نمی‌توانیم از آن بهره‌ ببریم. بخشی از مغز هست که تمرکزش بر هیجانات و احساسات ماست و در قسمتی از مغز که جلوی پیشانی قرار دارد، بخش دیگری هست که مربوط به توانایی ما بر آگاهی از آن احساسات است. افرادی که هوش هیجانی بالایی دارند، در فعال کردن این قسمت مغز در جلوی پیشانی موفق بوده‌اند و به خوبی از توانایی آن در خویشتن‌داری استفاده می‌کنند. افرادی که دچار اضطراب یا وسواس هستند، همان افرادی هستند که از این توانایی و ویژگی هوش هیجانی‌شان کم استفاده کرده‌اند. برای مثال، فردی وسواسی را در نظر بگیرید. این فرد از کسی عصبانی می‌شود و به آن موضوع فکر می‌کند. اگر رفتار وسواسی آن شخص مثلاً در نظافت باشد، ظرف‌هایش را به جای یک بار چند بار می‌شوید، چون فکری که باعث عصبانیت او شده را با شستن ظرف‌ها خالی می‌کند؛ او متوجه نیست که عصبانی است و نتوانسته تمرکز درستی بر رفتارش داشته باشد. خودآگاهی‌اش کاهش پیدا می‌کند و رفتاری وسواسی ارائه می‌دهد. حال اگر روی هوش هیجانی این فرد کار شود و او را به مرز خودآگاهی برسانیم، بسیاری از رفتارهای وسواسی‌اش کاهش می‌یابد

نقش ارث در هوش هیجانی

هوش بهر تا حدود زیادی جنبه ارثی دارد و اساساً ما با سطحی از هوش متولد می‌شویم. برای مثال، ممکن است یک نفر با هوش معمول، یک نفر عقب‌مانده ذهنی و یک نفر نابغه متولد بشود. البته بخشی از آن هم اکتسابی و بسته به شرایط قرار گرفتن فرد در محیط مناسب برای رشد آن است. با همه اینها اگرچه می‌توان هوش بهر را افزایش داد؛ اما از سطح خاصی که مربوط به هر کسی است فراتر نمی‌رود. برای مثال، نمی‌توانیم یک عقب‌مانده را به سطح آدمی معمولی و آدم معمولی را به سطح یک نابغه برسانیم. تنها می‌توانیم در حد و حدودی توانایی فرد در استفاده از هوشش را افزایش بدهیم. در مورد هوش هیجانی هم باید گفت که آن هم جنبه ارثی دارد و بسیاری هستند که اصلاً با هوش هیجانی بالا متولد می‌شوند. این بچه‌ها حتی بعد از تولد و از همان سنین کم این نشانه‌ها را دارند. مثلاً بچه‌هایی آرام و سازگار هستند؛ وقتی شیر بخواهند بلافاصله گریه شدید نمی‌کنند؛ ارتباط خوبی با همه دارند و راحت به بغل همه می‌روند؛ بدقلق در غذا خوردن و خوابیدن نیستند. این بچه‌ها همان‌هایی هستند که در بزرگ‌سالی هم هوش هیجانی خوبی دارند و در هر گروهی می‌توانند نقش رهبر را ایفا کنند؛ چون توانایی مدیریت بالایی دارند و همه می‌خواهند مانند آنها باشند.
مادر نقش بسیار مهمی در پرورش هوش هیجانی کودک دارد و افرادی که در بزرگ‌سالی هوش هیجانی خوبی دارند، حتماً در کودکی مادری توانا در تعلیم و تربیت رفتاری داشته‌اند.

شفا با روغن های گیاهی

برخی روغن‌ها در عطر درمانی مورد استفاده قرار می‌گیرند. غلظت آنها معمولاً به حدی زیاد است که به صورت مستقیم روی سطح پوست قرار نمی‌گیرد و باید پیش از مصرف رقیق شوند، نام دیگر این روغن‌ها، روغن حامل است. ترکیبات اصلی این روغن‌ها برای حفظ سلامت ما بسیار مفیدند و به زیبایی ظاهری نیز کمک می‌کنند. رایج‌ترین روش، استفاده از روغن‌های حامل و ترکیب کردن آنها با روغن‌های اصلی است؛ چرا که این روغن‌ها بسیار غلیظ هستند. تنوع بو و رایحه نیز در بین آنها فراوان است. معروف‌‌ترین آنها روغن رزماری و نعنا است. برخی از آنها فقط برای مصارف خارجی مورد استفاده قرار می‌گیرند؛ مثل روغن چوب صندل. استفاده از این روغن‌ها به صورت ترکیبی، برای ماساژ دادن پوست بسیار مناسب است. گاهی فقط یک قطره از روغن‌های حامل می‌تواند برای تمام سطح پوست بدن کافی باشد. یک روش دیگر برای استفاده از روغن‌های حامل، ترکیب آنها با روغن‌های گیاهی است. برای انجام این کار، گیاهان تازه یا خشک را در ظرفی ریخته درِ آن را محکم ببندید و بعد روی سطح آن را با روغن پایه بپوشانید بعد از یکی دو هفته روغن بو و رایحه آن گیاه و البته سایر خواص درمانی آن را جذب می‌کند.

روغن‌های حامل یا روغن‌های پایه، از گیاهان متفاوتی به دست می‌آیند که اغلب بی‌بو هستند و همین بی‌بو بدن باعث می‌شود که بتوانند بو و رایحه روغن ترکیبی را به خود بگیرند. روغن‌های پایه خیلی راحت و سریع جذب پوست می‌شوند و تأثیر طولانی مدت دارند. این روغن‌ها را باید در نقاط خشک، خنک و تاریک نگهداری کرده زیرا نورخورشید و گرما باعث فعال شدن ترکیبات آنها می‌شود و برخی فعل و انفعالات در آنها رخ می‌دهد.

چند نوع روغن حامل:
روغن بادام شیرین
این روغن زرد کمرنگ، از هسته بادام به دست می‌آید و سرشار از پروتئین و برای انواع پوست‌ها مناسب است. خارش و خشکی پوست را رفع می‌کند و باعث کاهش التهابات می‌شود.

روغن ذرت
این روغن نیز زرد کمرنگ و حاوی پروتئین و املاح فراوان می‌باشد و برای نرم کردن انواع پوست‌ها مناسب است.

روغن دانه انگور
این روغن بی‌رنگ و بی‌بو است و از فشردن دانه‌های انگور به دست می‌آید. حاوی ویتامین‌ها و املاح است و می‌توان از آن برای انواع پوست‌ها استفاده کرد.

روغن آووکادو
این روغن سبز تیره است و از میوه آووکادو به دست می‌آید. حاوی ویتامین‌ها، پروتئین‌ها و اسیدهای چرب ضروری و برای انواع پوست‌ها مناسب است؛ مخصوصاً برای پوست‌های خشک و افرادی که از اگزما رنج می‌برند.

روغن زیتون
رنگ آن زرد کمرنگ و گاه سبز تیره است. حاوی پروتئین، املاح و ویتامین‌ها است. برخی دردها را التیام بخشیده و درد عضلات و مفاصل را کاهش دهد.
روغن کنجد
روغن زرد تیره که کنجد سرشار از ویتامین‌ها، املاح و آمینواسیدهاست، برای درمان آرتروز، پسوریازیس و اگزما مورد استفاده قرار می‌گیرد و برای انواع پوست‌ها مناسب است.

روغن آفتابگردان
رنگ آن زرد کمرنگ است و حاوی ویتامین‌ها و املاح می‌باشد و برای انواع پوست‌ها مناسب است.

روغن جوجوبا
این روغن بسیار معروف شبیه روغن طبیعی پوست است؛ زیرا حاوی پروتئین و نوعی ماده چرب و موی شکل و بسیار شبیه کلاژن می‌باشد و به کاهش التهابات بدن و بهبود آکنه کمک می‌کند و برای انواع پوست‌ها مناسب است.

روغن کرچک
روغن زرد‌رنگ و بی‌بو است و از تخم گیاهی به نام کرچک به دست می‌آید. یکی از معدود روغن‌هایی است که در الکل حل می‌شود و برای انواع پوست‌ها، موها، ناخن‌ها و لب‌ها می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد.

روغن‌های اصلی چه روغن‌هایی هستند؟

روغن‌هایی که از تقطیر برگ، ریشه و پوست برخی گیاهان سودمند به دست می‌آیند، روغن‌های اصلی هستند که غلظت بالایی هم دارند. وقتی که پوست پرتقال را می‌گیرید، می‌توانید به آسان‌ترین شیوه این روغن‌ها را مشاهده کنید. هنگام پوست گرفتن پرتقال نوعی روغن به صورت اسپری و با بوی خود پرتقال در فضای اطراف پخش می‌شود. قیمت این روغن‌ها بسیار متفاوت است. از جمله این روغن‌ها عبارتند از:

روغن پاها
سیر خاصیت ضدباکتریایی دارد. روغن آن بسیار قوی است و نباید به صورت مستقیم روی سطح پوست قرار بگیرد. برای بهبود پادرد،6 قطره از این روغن را با یک‌چهارم فنجان روغن کنجد سبک ترکیب کنید و پاها را با آن ماساژ دهید.

روغن ماساژ انرژی‌زا
بوی رزماری مست‌کننده است و روغن نعنا می‌تواند گردش خون را افزایش دهد. 1 قاشق چایخوری رزماری تازه را با 1 قاشق چایخوری پونه کوهی، 1 قاشق چایخوری نعنا و یک‌دوم فنجان روغن سبک (بادام، آفتابگردان و زیتون) ترکیب کنید. این گیاهان و روغن را در ظرف مناسبی ریخته و داخل مایکروویو بگذارید و کمی حرارت دهید، اما جوش نیاید؛ سپس بگذارید سرد شود، بعد با صافی مواد درشت‌تر از آنها جدا کنید و بعد از دوش گرفتن روی سطح پوست‌تان ماساژ دهید.

روغن ماساژ آرامش بخش
گیاهان بابونه و اسطوخودوس بوی پاکی می‌دهند و برای درمان بی‌خوابی بسیار مناسب هستند این گیاهان به همراه روغن‌های اصلی به ما کمک می‌کنند تا پوستی صاف و نرم داشته باشیم.
1 قاشق چایخوری گل بابونه، 1 قاشق چایخوری گل اسطوخودوس و یک‌دوم فنجان روغن سبک (بادام، آووکادو یا روغن تخم انگور)
را در یک ظرف پیرکس در دار، ترکیب کنید و در مایکروویو قرار دهید، به خاطر داشته باشید روغن نباید جوش بیاید. سپس صبر کنید تا سرد شوند و بعد آنها را از صافی عبور دهید و برای ماساژ قبل از خواب استفاده کنید.

روغن اسطوخودوس شفابخش
در هر خانه‌ای باید روغن اصلی اسطوخودوس موجود باشد. این روغن برای درمان بریدگی‌های سطحی و کوچک و نیش گزیدگی و البته به عنوان یک آنتی‌بیوتیک طبیعی مؤثر است.
2 قطره روغن اسطوخودوس، 2 قطره روغن چای سبز و یک‌چهارم روغن سبک (جوجوبا، کرچک و یا تخم آفتابگردان) را با هم ترکیب کرده، ناحیه مورد استفاده را با آب گرم تمیز و خشک، سپس مقداری از روغن را با پنبه روی آن بمالید و یا روی زخم بگذارید و هر روز دوبار آن را عوض کنید و شب‌ها روی سطح زخم را باز بگذارید تا هوا بخورد.

روغن تسکین‌دهنده سردرد
برای درمان سردرد از روغن بودار بابونه استفاده کنید و آن را روی گردن خود بمالید. این روغن بسیار آرامبخش است. 4 قطره روغن اصلی (اسطوخودوس، نعنا، رزماری یا بابونه) را با یک‌چهارم فنجان روغن بادام یا تخم انگور ترکیب کنید و داخل یک ظرف تمیز بریزید. برای ماساژ 1-2 قطره از آن را روی پایین گردن ریخته، چشمان خود را ببندید، نفس عمیق بکشید و آن قسمت را بمالید.

روغن بدن

ترکیبی از این روغن‌ها به شما دارویی بسیار آرامبخش و مؤثر می‌دهد که می‌تواند پوست بدنتان را نیز بسیار نرم کند.
روغن بادام زمینی: 2 قاشق غذاخوری
روغن آووکادو: 2 قاشق غذاخوری
روغن کنجد: 2 قاشق غذاخوری
روغن بادام: 2 قاشق غذاخوری
این روغن‌ها را ترکیب و در یک ظرف تمیز و خشک نگهداری کنید. هنگام استفاده مقداری از آنها را روی سطح پوست بدن‌تان بریزید و شروع به ماساژ دادن کنید. این کار را در حمام انجام دهید.

همه چیز راجع به لوبیا سبز

خانم‌های ایرانی لوبیا سبز را برای تهیه خوراک و یا مخلوط با برنج خریداری می‌نمایند و یا آن را خریداری نموده و برای فصل زمستان آماده کرده و در فریزر ذخیره می‌کنند. به طور کلی لوبیا دارای انواع مختلفی می‌باشد که شامل: لوبیا سفید، قرمز، چیتی و چشم ‌بلبلی است. هنگامی که لوبیا سبز و تازه است، جزء گروه سبزی‌ها می‌باشد، ولی وقتی غلاف و دانه‌های آن خشک شود جزء گروه حبوبات می‌باشد. به‌طور کلی لوبیا حاوی ویتامین‌های A  ، B  ، C   و مواد معدنی مانند فسفر، کلسیم، پتاسیم، منگنز و آهن می‌باشد اما لوبیا خشک از نظر داشتن پروتئین غنی‌تر می‌باشد، و میزان کالری لوبیا خشک بسیار بالاتر از لوبیا سبز می‌باشد.

لوبیا سبز و اثرات ضد التهابی آن
این سبزی به علت داشتن ویتامین‌های C   و A   (بتاکاروتن) دارای اثرات ضد التهابی می‌باشد و در کاهش بیماری‌های التهابی مانند روماتیسم، آرتروز، آسم موثر است.

لوبیا سبز و سرطان
این ماده غذایی می‌تواند مانع تخریب سلول‌های بدن بویژه سلول‌های روده از آسیب رادیکال‌های آزاد گردد و این ویژگی‌ آن موجب پیشگیری از سرطان می‌گردد. در بررسی‌های انجام گردیده دیده شده افرادی که غذاهای حاوی ویتامین C و بتاکاروتن بالایی میل می‌کنند، ریسک سرطان روده در آنها کمتر است.

لوبیا سبز و بیماری قلبی و عروقی
لوبیا سبز به علت دارا بودن ویتامین A و C که دارای اثرات آنتی اکسیدانی می‌باشند در کاهش رادیکال‌های آزاد و اثرات مخرب آنها دارای نقش است. این دو نوع آنتی‌اکسیدان از اکسید شدن چربی‌ها جلوگیری می‌نمایند، زیرا کلسترول اکسید شده می‌تواند ایجاد تصلب شرایین، سکته و بیماری‌های قلبی کند. لوبیا سبز چون حاوی منیزیم و پتاسیم است می‌تواند به کاهش فشار خون کمک نماید.

لوبیا سبز و نقش آن در استخوان سازی
این ماده غذایی به علت داشتن ویتامین K ، پروتئین استئوکلسین که پروتئینی مهم در استخوان می‌باشد را فعال می‌سازد. این پروتئین در نگهداری کلسیم در استخوان مؤثر است. بدون ویتامین K پروسه معدنی شدن استخوان دچار نقص می‌گردد.

چه نوع لوبیا سبزی را خریداری کنیم؟
برای خرید لوبیا سبز بهتر است آن دسته از لوبیاهایی را انتخاب و خریداری کنیم که غلاف آنها سبز است و دارای پوستی لطیف و بدون نقطه‌های قهوه‌ای بوده و ترد می‌باشند.

بهترین روش طبخ لوبیا سبز
بهترین روش پخت آن بخارپز کردن است، زیرا بسیاری از ویتامین‌های آن از این طریق حفظ می‌گردد. با مخلوط نمودن آن با برنج پروتئین آن کامل می‌شود و قدرت جذب آن بالا می‌رود. مدت نگهداری لوبیا سبز در یخچال در صورتی که در کیسه محبوس کنیم 3 تا 4 روز می‌باشد و در فریزر به صورت وکیوم 1 تا 6 ماه است. انجماد طولانی می‌تواند موجب کاهش ویتامین C و اسیدفولیک آن شود و طعم و مزه آن را نامطلوب و تند کند.

درد کلیه در اثر عفونت کلیه یا آسیب رسیدن به آن ایجاد می شود. اگر پشت یا پهلوی شما آسیب ببیند، مثل برخورد ضربه، ممکن است فکر کنید که کلیه هایتان درد می کنند. اما اغلب اوقات اینطور نیست و کلیه هایتان مشکلی ندارند.

کلیه ها در قسمت پشت بدن و بالای کمر (درست پایین دنده ها) واقع شده اند. حال چگونه بفهمیم که درد این قسمت واقعاً مربوط به کلیه هاست یا خیر؟

راه قطعی برای این کار وجود ندارد، اما با شناخت برخی علائم و انجام برخی آزمایش ها می توان فهمید که این درد مربوط به کلیه هاست یا نه.

وجود درد شدید در قسمت بالایی کمر و درد یک طرفه خصوصاً اگر همراه با تب و مشکلات ادراری باشد، می تواند نشان دهنده درد واقعی کلیه ها باشد.

این درد می تواند در اثر عفونت کلیه ها (پیلونفریت) ایجاد گردد.

وجود سنگ در کلیه نیز باعث بروز درد کلیه می شود. حرکت سنگ در کلیه باعث ایجاد درد می گردد.

وقتی سنگ کلیه شروع به حرکت می کند و از قسمت میزنای (حالب) عبور می کند و به سمت مثانه می رود، دردهای شدید و متناوبی را ایجاد می نماید که پزشکان آن را قولنج کلیوی یا قولنج میزنای می گویند.

علل ایجاد درد کلیه

1- آترواسلکروز یا تصلب شرایین سرخرگ های کلیوی در اثر تشکیل لخته خونی یا ایسکمی (کم خونی موضعی در اثر انسداد رگ) : هر نوع قطع جریان خون در کلیه ها نیاز به درمان فوری دارد و باید سریعاً به پزشک مراجعه کرد.

2- خونریزی کلیه (هموراژی)

3- کلیه نعل اسبی : یک بیماری مادرزادی است که در آن دو کلیه از قسمت پایین به هم چسبیده اند.

4- هیدرونفروز : ورم کلیه ها در اثر برگشت و تجمع ادرار است.

5- سرطان کلیه (یا تومور کلیه) : تومور یا سرطان کلیه می تواند رشد کند و باعث کشیدگی کلیه شود یا اعصاب کلیه را تحت تأثیر قرار دهد و باعث بروز درد شود.

6- عفونت کلیه (پیلونفریت)

7- بیماری کلیه پلی کیستیک (تشکیل کیست در کلیه): بیماری کلیه پلی کیستیک یک بیماری ارثی است که باعث بزرگ شدن کلیه ها و بروز درد شدید می شود که معمولاً در قسمت  جلوی شکم احساس می شود تا در قسمت کمر.

8- ترومبوز سیاهرگ های کلیه (تشکیل لخته خونی در سیاهرگ های کلیه)

9- عفونت مجاری ادراری

10- انسداد جریان ادراری: برخی مشکلات باعث انسداد تدریجی جریان ادرار می شود (انسداد ناگهانی جریان ادرار در سنگ کلیه دیده می شود). در این حالت کلیه ها کش می آیند و درد شدیدی بروز می کند.

11- گرفتگی عضلات مثانه و میزنای: وقتی مثانه کاملا پر از ادرار است، قبل و در طی ادرار کردن، باعث بروز درد و ناراحتی در قسمت پایین شکم یا ناحیه خروج ادرار می شود. این درد مستقیما به کلیه ها مربوط نیست، ولی مربوط به انقباض عضلات غیر ارادی میزنای و مثانه است. مدت این درد کوتاه است و بایستی فورا بعد از تخلیه مثانه، برطرف شود.

عللی که در اینجا ذکر شدند، باعث ایجاد درد کلیه می شوند. ولی برای تشخیص صحیح علت، باید به پزشک متخصص کلیه مراجعه کنید.

کی به پزشک مراجعه کنیم؟

در صورت مشاهده موارد زیر سریعاً به پزشک مراجعه کنید:

- درد شدید، مداوم و یک طرفه در قسمت کمر یا پهلو

- تب، درد بدن و خستگی

- ابتلا به عفونت مجاری ادراری به تازگی

- درد شدید کلیه همراه با ادرار خونی یا بدون آن

شایع‌ترین بیماری دستگاه ادراری در ایران

وی درباره شایع‌ترین بیماری‌های دستگاه ادراری تصریح کرد: شایع‌ترین بیماری‌های ادراری در اروپا و آمریکا، سرطان پروستات است، اما مشکل اصلی در کشور ما سرطان مثانه است و به دو دلیل مورد اهمیت قرار می‌گیرد، نخست به دلیل فراوانی و دیگری سختی درمان آن .

کد خبر: 150248

تاریخ انتشار: 05 اسفند 1389 - 18:16

رییس مرکز تحقیقات کلیه و مجاری ادراری دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی اعلام کرد: سرطان مثانه به عنوان اولین مساله بهداشتی و درمانی در کشور در حوزه اورولوژی مطرح است و در نهایت سرطان کلیه و پروستات اهمیت درمانی بالایی در کشور دارند.

به گزارش ایسنا، دکتر عباس بصیری ضمن گرامیداشت روز سلامت مردان در حاشیه چهارمین کنگره اندیورلوژی و یورلاپاراسکوپی بیان کرد: متاسفانه بخشی زیادی از بیماران ما که دچار سنگ کلیه یا سرطان کلیه هستند، دیر به ما مراجعه می‌کنند و نمی‌شود اقدام درمانی موثری برای آنان بکار گرفت، تاکید پزشکان در روز سلامت مردان تشخیص زودهنگام و عملی اولیه بیماری است تا کار به مراحل غیرقابل بازگشت، نرسد.

وی درباره شایع‌ترین بیماری‌های دستگاه ادراری تصریح کرد: شایع‌ترین بیماری‌های ادراری در اروپا و آمریکا، سرطان پروستات است، اما مشکل اصلی در کشور ما سرطان مثانه است و به دو دلیل مورد اهمیت قرار می‌گیرد، نخست به دلیل فراوانی و دیگری سختی درمان آن .

رییس مرکز تحقیقات کلیه و مجاری ادراری دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی ادامه داد: تمرکز ما بر روی درمان سرطان مثانه است، اما توجه به این مساله منجر به نادیده گرفتن سرطان پروستات نمی‌شود، ‌بر اساس یافته‌های ما حدود 10 درصد افرادی که به سن پروستات می‌رسند، ‌این بیماری را دارند، اما در اکثر موارد در مقدمه بیماری کشف و قابل درمان هستند.